Kerst 2010: een magische kerstochtend in het wit

Foto boven: Uitzicht op de Ooijpolder in de sneeuw, foto van eind november 2010 - Reinout van den Born

Een groot veld ligt voor je, bedekt met een dikke laag poedersneeuw. De lucht is helderblauw, maar ademt kou. Rijp siert de bomen, en net boven de grond hangt een vleugje ochtendmist. De zon schijnt al, hoog genoeg om het landschap in zacht licht te hullen.

Advertentie

Wie kan zo'n ongerept wit veld weerstaan? De verleiding om de eerste voetafdrukken te zetten is simpelweg onweerstaanbaar. Het is alsof de sneeuw fluistert: "Kom en ontdek."

Uitzicht op de Ooijpolder in de sneeuw, foto van eind november 2010 - Reinout van den Born

Dat was precies wat ik deed op Eerste Kerstdag 2010. Zonder twijfel. Want als je wakker wordt met een wereld zo sprookjesachtig wit als die ochtend in Nijmegen, dan is er eigenlijk maar één ding dat telt: naar buiten en de sneeuw in. Dikke poedersneeuw lag er, op sommige plekken tot wel 35 centimeter dik. Het was het soort sneeuw dat winterliefhebbers hun droom noemen.

Stille straten en maagdelijk wit

Zodra het licht werd, stond ik buiten. De straten van Nijmegen waren stil, de vorst tussen -5 en -10 graden gaf een extra bite aan de ochtend. De lucht was strakblauw, de wind afwezig. Auto’s stonden bewegingloos langs de kant, bedolven onder dikke lagen sneeuw. Dakranden vertoonden prachtige laagjes, gestapeld zoals je dat meestal alleen in de bergen ziet.

Het was geen verrassing dat het zo wit was: de week ervoor was het winteroffensief al begonnen. Vanaf donderdag 16 december was de kou ingetreden. Vrijdag viel de eerste sneeuw, en vanaf dat moment stapelden de centimeters zich dagelijks op. Niet alleen in Nijmegen, maar door het hele land. Die vrijdag voor kerst viel de laatste grote hoeveelheid, waardoor op de heuvels in het oosten van Nijmegen de sneeuwlaag boven de 30 centimeter uitkwam.

De bomen dik onder de sneeuw, op eerste kerstdag 2010 - Reinout van den Born

Een winterlandschap uit een sprookje

Mijn wandeling voerde me door de stad, richting Hengstdal. Het plaatje dat ik daar aantrof, blijft me altijd bij. Die pure, maagdelijke witte sneeuw op grasvelden, zo diep dat elke stap een worsteling was. Takken van bomen bogen door onder het gewicht van de sneeuw, en zo nu en dan brak er eentje met een droge krak. Er stond geen zuchtje wind, maar de stilte werd af en toe gevuld door dat geluid. En die lucht! Zo intens blauw, alsof de hemel zich had uitgesloofd om het wintertafereel compleet te maken.

Het was alsof ik door een ansichtkaart liep. Boven op de stuwwal, in de bossen tussen Nijmegen en Groesbeek, en terug naar de stad. Overal dezelfde serene pracht. Het licht, het uitzicht, de sneeuw – alles was perfect. Dit was winter zoals je hoopt dat het is.

Beter kon het niet - Reinout van den Born

Een droom voor winterliefhebbers

Het is zeldzaam dat je zo’n perfecte winterdag beleeft. Die Eerste Kerstdag in 2010 was meer dan een wandeling; het was een herinnering die beklijft. Zelfs Tweede Kerstdag kon er nog mee door, al begon de dooi voorzichtig aan zijn werk. De wind draaide naar het westen, er kwamen wat regenbuitjes, en in het westen van het land verdween de sneeuw langzaam maar zeker. Binnen een week was het meeste van die witte pracht uiteindelijk verdwenen.

Hoewel we in de jaren daarna nog mooie winters hebben gehad—denk aan de vorstperiode in 2012 of de lange sneeuwwinter van 2013—was het nooit meer zoals die kerst van 2010. Het witte goud, de stille straten, en het sprookjesachtige landschap: zo mooi is het sindsdien nooit meer geweest.