Ode aan de regen, ook al vinden we er niks aan

Foto boven: Cumulonimbus met regenboog - Jolanda Bakker

Vooral in het zuidoosten van het land moeten we er vandaag weer aan geloven. Het kan er langdurig gaan regenen. In de Limburgse heuvels valt daarbij, als het tegenzit, tussen 20 en 40 millimeter. En het was het afgelopen jaar al zo nat.

Toch zijn de regen en Nederland onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor veel Nederlanders is regen op natte dagen een stille achtergrond van het dagelijks leven, een metgezel die komt en gaat, zonder al teveel ophef. Sommigen zullen zeggen dat ze de regen kunnen missen als kiespijn, dat het altijd net te veel, te vaak of te hard is. En toch, als je er eens wat nauwkeuriger bij stilstaat, is regen een van de stille krachten die ons land vormgeeft.

Jolanda CB — Cumulonimbus met regenboog - Jolanda Bakker

Zonder regen zou het leven simpelweg niet bestaan zoals we het kennen. De groene weilanden, de uitgestrekte bossen, de bloeiende bloemenvelden in de lente – allemaal danken ze hun aanwezigheid aan die druppels die zo regelmatig uit de lucht vallen.

Ook schilders houden van regen

De regen voedt de bodem, geeft kracht aan de rivieren, vult onze sloten en meren. Het landschap, dat zo geliefd is bij schilders als Ruysdael en Van Gogh, zou zonder regen geen leven hebben. Hun werken, vol grauwe luchten, dreigende wolken en vochtige landschappen, zijn een ode aan het weer dat Nederland zo uniek maakt.

Ook in de literatuur speelt regen een onmisbare rol. Het druppelen tegen de ramen in talloze romans en gedichten is meer dan alleen een achtergrondgeluid; het weerspiegelt de stemming, de melancholie, soms zelfs de rust. In het werk van schrijvers als Nescio en Vestdijk lijkt de regen bijna een personage op zichzelf, iets dat soms net zoveel aan het verhaal bijdraagt als de mensen die erin voorkomen.

En dan de motregen

En dan is er de motregen. Die stille nevel die je ongemerkt doorweekt, en waar je soms pas achteraf achter komt, zodra je kleren zwaar aanvoelen en je in je schoenen soppend over straat gaat. Motregen is het soort regen dat vaak niet heftig genoeg is om een paraplu te rechtvaardigen, maar hardnekkig genoeg om je een koude rilling te bezorgen.

Je kunt het missen als kiespijn, zonder twijfel. Maar ook motregen hoort erbij. Het is een onderdeel van het alledaagse ongemak dat we zonder nadenken verdragen, omdat we weten dat het erbij hoort. Want zeg nou zelf, wat zou Nederland zijn zonder die ene constante: het weer?

Als er geen regen was, waarover moeten we dan klagen?

Het is niet raar dat we over het Nederlandse weer – gespreksonderwerp nummer 1 – klagen en dat moeten we vooral ook blijven doen. Maar stel je voor: een land waar nooit regen valt. Waarmee zouden we ons gesprek dan moeten beginnen?

De regen, en zijn onafscheidelijke maatje de wind, bieden altijd gespreksstof. Het zijn onderwerpen die je nooit teleurstellen. Of het nu gaat om het zuchtend vaststellen dat je alweer nat bent geworden op de fiets, of het samen kijken naar de grijze lucht, zoekend naar een opklaring die maar niet lijkt te komen. Regen verenigt ons, het klagen erover brengt saamhorigheid. Een gedeeld gevoel dat we datzelfde weer allemaal moeten trotseren.

Regen kleurt ons land en de mensen die er wonen

Zo blijft de regen een vriend die we liever niet elke dag zien, maar die ons land in alle opzichten voedt en definieert. Misschien klagen we erover, en dat mag ook best. Maar als we heel eerlijk zijn, zouden we ons Nederland niet willen voorstellen zonder de regen die onze dagen kleurt – soms donker en grauw, maar altijd aanwezig, net als de mensen die eronder leven.